Gezien het eind en het begin van het lied is de hoofdtoonsoort f klein, maar we 'zwalken' steeds tussen deze hoofdtoonsoort en de parallelle majeurtoonsoort As groot. Dit 'zwalken' houdt ongetwijfeld verband met de tekst: Zoals zo vaak bij Schubert symboliseren een contrasterende majeur- en mineurtoonsoort de tegenstelling tussen een(gelukkiger) verleden en een (ongelukkig) heden. Zie bijvoorbeeld de tegenstelling tussen Ach wer bringt en die schönen Tage ...der ersten Liebe  en ach wer bringt en nur eine Stunde jener holden Zeit zurück. En in de passage vanaf Einsam nähr ich wordt uitsluitend het heden beschreven - en blijven we dus in f klein. Op het absolute dieptepunt aan het eind van dit gedeelte (in de zangpartij ook letterlijk: de laagste noot van het lied), bij ums verlorne Glück, wordt de dominant van f klein bereikt via een gealtereerd akkoord, als om de dramatiek te onderstrepen. Vervolgens wordt het begin van het lied (verkort) herhaald, en wordt dus weer gecadenzeerd in As groot (in de voorlaatste maat). Maar in de laatste maat zorgt de pianopartij voor een terugkeer naar het droeve heden, door terug te keren naar f klein: