| Dit is wel vaker het geval bij Poulenc geloof ik: als
je het slot van de Dialogue des Carmelites beluisterd - met name
de scene waarin alle nonnen door de guillotine worden onthoofd - bekruipt
je het gevoel dat de muziek vollstrekt logisch en dwingend is. Kijk je
naar de partituur dan lijkt de muziek toch zeer additief, 'geplakt' ..
<terug>
|